Aan het woord: Gerard, vrijwilliger bij Villa Mondriaan
Wanneer de verlatenheid van ‘achter de geraniums’ zich aandient, dan pas realiseer ik mij welke kloof mijn sociaal leven bedreigt. Mijn jeugdjaren van buffelen in de bouw, de latere omscholing (naast fulltime werk) langs vele jaren van gestapelde avondopleidingen en de toch redelijk complexe banen in diverse geledingen van zorg, welzijn en onderwijs, brachten mij uiteindelijk daar waar ‘rust jouw recht’ heet: mijn pensioen. Het door anderen voorspelde genieten daarvan, bleek voor mij al gauw ook een keerzijde te hebben: een druk bezet leven maakte plaats voor die gevreesde gapende kuil van het ‘nutteloze’.
Dan rijst de vraag: hoe vind ik hierin mijn balans? Vrijwilliger worden ligt dan misschien wel erg voor de hand. Probleem is echter wel: wat past bij mij, wat wil ik nog en wat wil ik vooral niet meer? Hoe kan ik mij, met mijn achtergrond, op een prettige manier ergens voor inzetten, en waar? Mijn belangstelling voor kunst in het algemeen en de schilderkunst in het bijzonder was, mede door mijn intensieve zoektocht binnen het maatschappelijk bestaan, nogal onderbelicht gebleven. Maar dan, begin 2014, verschijnt in de weekendkrant een mooi artikel over Villa Mondriaan in Winterswijk. Daarin worden ook vrijwilligers gevraagd. Hier begint een nieuw hoofdstuk in mijn leven: een sluimerende hobby krijgt hier handen en voeten. Na enkele informatieve gesprekken (hoe leuk kan ‘solliciteren’ zijn?) werd ik op 14 maart 2014 een echte surveillant in een heus en prachtig museum.
Werken in de Villa betekent gasten verwelkomen aan de balie, gedurende de openingstijden toezicht houden op kunstwerken en gebouwen, maar ook samen met andere vrijwilligers bezoekers een aangenaam verblijf bieden in de zalen. Het liefst begeef ik mij op ‘de vloer’. Daar komen mensen immers in contact (liever niet letterlijk!) met waarvoor ze komen: kunstwerken. De zeer uiteenlopende reacties van bezoekers, en soms de daaruit voortvloeiende gesprekken, maken voor mij elke dienst weer de moeite waard. Wat ik ook leuk vind is het ombouwen: het helpen aanpassen van ruimtes voor een nieuw op te zetten expositie. Waarom ik dit weleens mijn ‘droombaan’ noem, heeft alles te maken met het verschil met de echte banen die ik had: geen grote fysieke belasting en stress. Ook niet te vergeten is de altijd relaxte sfeer die er hangt op deze werkvloer in contacten met collega-vrijwilligers en vaste medewerkers.
De doorgaans enthousiaste, tevreden bezoekers maken mij zo trots op ‘ons’ museum dat ik het daardoor niet zelden ook een beetje beschouw als het mijne. Niet onbelangrijk voor mij is hoe onze inzet wordt gewaardeerd door middel van menig gezellige vrijwilligersavond. Deze mis ik dan ook zelden.
