Op de zolder van Mondriaan: Laura en Linde als junior-directeuren
Stel je voor: je krijgt de kans om in een museum te wonen. Je wordt lid van het directieteam, leidt je eigen afdeling en je bent actief bezig met je eigen ontwikkeling. Kortom, de perfecte kans om ervaring op te doen in de museale sector. Hiervoor moet je echter wel naar de andere kant van het land verhuizen. Dit betekent een nieuwe omgeving, nieuwe collega’s en een nieuwe huisgenoot. Begin 2024 gingen Laura Bankers en Linde Hoffmans deze uitdaging aan. Bij Museum Villa Mondriaan vervulden ze de rol van respectievelijk junior-directeur educatie en junior-directeur publiek & programma. Nu, een halfjaar later, blikken ze terug op hun tijd in Winterswijk.
Met onze verhuisdozen trokken we naar Winterswijk om dit avontuur aan te gaan. Hier kwamen we niet zomaar in een museum terecht, maar in de villa waar Piet Mondriaan opgroeide. In de periode dat hij hier woonde, begon hij met het maken van kunst. Eén van zijn geliefde onderwerpen om te tekenen was de Jacobskerk, die te zien is vanuit het zolderappartement waar wij wonen. Elke ochtend wakker worden met het uitzicht op de kerk die Mondriaan zo vaak tekende, is een ervaring op zich. Wonen in een museum heeft iets magisch; de combinatie van geschiedenis en je dagelijkse routine maakt het heel bijzonder. Niet alleen het uitzicht herinnert je eraan dat je op een bijzondere plek woont, maar het hele appartement ademt Piet: Mondriaanboeken, de Mondriaanstoel en restanten van oude tentoonstellingen. Mocht je dan per ongeluk een glas uit je hand laten vallen, is dat dan ook altijd te wijten aan de Geest van Piet.
Onze werkdag begint met een praatje met de beheerder die de deur opent, gevolgd door de ontvangst van de vrijwilligers die de ochtenddienst draaien. Toen we de eerste keer alle 55 naambordjes zagen hangen in de kantine, dachten we dat we die onmogelijk allemaal konden onthouden. Nu weten we niet alleen hun namen, maar ook hun hobby’s en de namen van hun kinderen, kleinkinderen en huisdieren.
Na het ontvangst van de vrijwilligers gaan we aan de slag met onze eigen taken. Deze variëren van het beheren van de sociale media en communicatie voor de junior-directeur publiek & programma tot het plannen en uitvoeren van educatieve activiteiten voor de junior-directeur educatie. We zijn verantwoordelijk voor onze eigen afdelingen en tegelijkertijd werken we nauw samen om de dagelijkse gang van zaken in goede banen te leiden. Dit vergt een goede balans tussen de lange en de korte termijn. Zo zitten de vrijwilligers vol met waardevolle ideeën om het museum te verbeteren en we vinden het belangrijk om deze input te overwegen. Tegelijkertijd zijn wij op kantoor bezig met de voorbereidingen voor de nieuwe tentoonstelling die over een aantal maanden open gaat. Hoewel we de opmerkingen van de vrijwilligers graag meenemen, moeten we soms prioriteit geven aan onze eigen taken om alles in goede banen te leiden. Het vinden van de balans hierin kan best een uitdaging zijn, maar zorgt er ook voor dat geen dag hetzelfde is.
Het leukste aan wonen in de villa? Geen reistijd naar je werk. Vooral omdat wij beiden geen ochtendpersonen zijn, kwam dit erg goed uit: als je twee voor negen vertrekt van huis, zit je nog vóór negen uur achter je laptop. Daarnaast kom je altijd droog aan, zelf als de regen met bakken uit de hemel valt. Toch brengt het wonen in de villa ook uitdagingen met zich mee. Zo staat onze wasmachine in het museum. Het vergt een goede planning om te voorkomen dat we met onze wasmand vol vuile was door het museum lopen of dat de bezoekers last hebben van het geluid van de wasmachine. We doen onze was daarom altijd voor openingstijd.
Dat we praktisch op ons werk wonen, betekent niet dat we de buurt niet verkennen. Hoewel het aan het begin even wennen was om vanuit de stad naar de Achterhoek te trekken, vonden we snel onze weg in het dorp. Na het werk maken we vaak een wandeling door het dorp of lopen we hard door één van de buitengebieden. Ook van de Winterswijkse horeca hebben we gretig gebruik gemaakt. ’s Avonds zijn we namelijk binnen enkele minuten in het centrum, waar we graag neerstrijken op een gezellig terrasje.
Tijdens onze stage hebben we ons kunnen ontwikkelen op verschillende vlakken. We kregen de kans om de nadruk te leggen op projecten en leerdoelen die we zelf interessant vonden. Samen met de directeur vormen we de jongste museumdirectie van Nederland. Het is bijzonder om zo intensief met je eigen ontwikkeling en die van het museum bezig te zijn. Dit heeft ons de kans gegeven om te leren en te groeien op persoonlijk en professioneel gebied. Zo zetten we onze eerste stappen in het werkende leven; en dat op de plek waar ook Mondriaan zijn carrière begon.
